یُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَیَخَافُونَ یَوْمًا کَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِیرًا (7) وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىحُبِّهِ مِسْکِینًا وَیَتِیمًا وَأَسِیرًا
إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنکُمْ جَزَاءً وَلَا شُکُورًا (9)
در این آیات آمده که علی و فاطمه از خوف خداوند و با اعتقاد به معاد به نذر خود عمل کردند و افطار خود را به گرسنه دادند . حسن و حسین و فضه ( که معصوم نبود ولی دنباله روی معصوم بود ) هم غذایشان را دادند .
هیچ چشمداشتی نداشتند حتی به تشکر زبانی هم چشم نداشتند .
گفتند ما برای خدا می دهیم و از روز سخت می ترسیم و خداوند آنها را ایمنی بخشید و در بهشت وارد کرد .
این آیات به بهشتی بودن اهل بیت اذعان دارد ...
قاتلان حسین و امیرشان ( عبیدالله - دعی بن دعی ) و ملکشان یزید این آیات را تکذیب کردند و " بئس مثل الذین کذبوا بایات الله " .